Ματαίωση, κατάρρευση και συντριβή προσδοκιών. Αυτό είναι το συμπέρασμα της βραδιάς, που αλλιώς ξεκίνησε και διαφορετικά κατέληξε, ίσως απρόσμενα. Κακά τα ψέματα, όχι ως προς την de facto ικανότητα των Καταλανών να παίξουν χωρίς να πιάνονται ούτε με λάσο, αλλά σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο αυτό συνέβη – ξαφνικά, απότομα, την ίδια στιγμή, όμως, απόλυτα δικαιολογημένα. Και άδικα. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μια αναμενόμενη υποχρέωση διαχείρισης, όχι τόσο, επειδή είμασταν προκατηλημμένοι με τη βαθμολογική θέση του, όσο λόγω της ευρύτερης συνθήκης της χρονιάς του, που η ίδια η διοργάνωση του επιτάσσει. 
Όπως τόνιζε αναμενόμενα ο Μεντιλίμπαρ στη συνέντευξη Τύπου την προηγούμενη του παιχνιδιού περί διατήρησης και υπεράσπισης της αγωνιστικής ταυτότητας, άλλο τόσο αποδέχθηκε, - όπως και όλοι, όσοι τουλάχιστον τοποθετήθηκαν σχετικά – αφενός την ανωτερότητα της Μπαρτσελόνα, αφετέρου τον προβληματισμό τους για τη δυσαναλογία προσπάθειας – ανταμοιβής. Σας το γράψαμε πρόσφατα: βασικός αντίπαλος των ελληνικών ομάδων στη σεζόν είναι η διαχείριση του σκληρού ρεαλισμού της Ευρώπης, η ικανότητα δηλαδή να κρατήσουν αποτελεσματικά δύο καρπούζια κάτω από τη μασχάλη – κυρίως δε για τον νταμπλούχο, αφού μάχεται στη δυσκολότερη πίστα. Συνέπεια του κυνισμού στο χορτάρι είναι και αυτός στις δηλώσεις· το αποτέλεσμα μένει και μέχρι τώρα αυτό αποτυπώνει πως ο Ολυμπιακός καλείται να ισορροπήσει αυτό το δίπολο. Προφανώς και το επίπεδο «δε βοηθά» για μια μετάβαση ομαλότερη, αλλά έτσι ακριβώς «μεγαλώνεις» ποδοσφαιρικά. Αυτό ακριβώς, πιστεύουμε, είναι το κέρδος της χθεσινής (21/10) εμφάνισης: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επί ίσοις όροις έως το 57', μετά κατάρρευση. Ποδόσφαιρο και ψυχολογία, εν ολίγοις, τα κεφάλαιά του…
Η ευκαιρία του Ποντένσε μόλις στο 1΄ σε κάνει να πιστέψεις, το γκολ στο 6΄ σε προσγειώνει και το 2-1 θυμίζει πως η ελπίδα αναπτερώνεται και πεθαίνει τελευταία. Ενίοτε και ηρωικά, σε κάθε περίπτωση, εν προκειμένω, από μια άδικη αποβολή. Ο Έσε απλώς διεκδικεί (και κερδίζει) την μπάλα, ούτε που απλώνει το χέρι του και ανεξήγητα μετά βλέπει την κόκκινη κάρτα, σε φάση που, βάσει κανονισμού, το VAR απαγορεύεται να παρέμβει. Το παιχνίδι τελειώνει, γιατί είναι αδύνατο να ακολουθήσεις αυτή την Μπαρτσελόνα με 10 παίκτες και τα τέσσερα γκολ σε 11 συνολικά λεπτά (68’ – 79’) είναι μια κατάληξη αναμενόμενη. Όσο άδικο υπήρξε, άλλο τόσο η ομάδα υποχρεούταν να κρατήσει την ψυχραιμία της, αφού με ίσους όρους μπορούσε να ακολουθήσει, τηρουμένης της εξέλιξης του αγώνα μέχρι την αποβολή· αμφισβητούμενο επίσης το πέναλτι στον Ράσφορντ, με τον ισπανικό Τύπο να αναγνωρίζει τον αρνητικό αντίκτυπο της διαιτησίας.
Ήττα – ρεκόρ (δεύτερη μεγαλύτερη στα χρονικά, μετά το 7-0 από τη Γιουβέντους το 2003) και η τέταρτη από το τέλος θέση υπαγορεύει πια δίχως άλλο την επανέναρξη με νίκη: πέντε ματς έως το τέλος της League Phase, τα τρία εντός με τα δύο επόμενα σερί (με PSV και Ρεάλ), θα έφθανε η στιγμή, μα πλέον ο Ολυμπιακός υποχρεούται και βαθμολογικά, γιατί αλλιώς η κλεψύδρα θα στενεύει επικίνδυνα. Σ’ αυτά τα τρία εντός πρέπει να επιδιώξει ένα τρίποντο τουλάχιστον, όπως φυσικά και με την Καϊράτ, το (ένα εκ των δύο) εξ αρχής τσεκαρισμένο για νίκη. Το άλλο ήταν με την Πάφο, που δε συνέβη ποτέ. Η λεπτομέρεια και ο κυνισμός της κάνουν τη διαφορά, γιατί κανείς δεν έχει λόγο να χαρίσει τίποτα. Πρέπει να θερίσει βαθμολογικά, αφού σπέρνει τις προσδοκίες απέναντι στα μεγαθήρια με τη γενναία και τιμητική του στάση. Θα ξέρει πως προσπάθησε, αλλά δεν έμεινε εκεί γιατί, εν μέρει, πέτυχε τον στόχο και με αποτελέσματα δικαιώθηκε. Απέδειξε πως μπορεί, ώστε να το πετύχει πιο ολοκληρωμένα την επόμενη φορά. Το χρωστά στον κόσμο και στον εαυτό του, ανεξαρτήτως κατάληξης...
Νικόλας Κανελλόπουλος
